Iedere rijinstructeur kent het: op vakantie in een ander land zie je ineens hoe anders mensen met verkeer omgaan. Deze zomer zat ik in Italië. Prachtig land, heerlijk eten, mooie wegen maar die rijstijl! Bumperkleven, lichtsignalen geven alsof het een tweede taal is en maximumsnelheden die meer lijken op suggesties dan regels. Het zette me aan het denken: hoeveel daarvan komt voort uit de manier waarop je leert rijden?
Rijbewijs halen in Italië
In Italië begint de weg naar een rijbewijs bij de Motorizzazione Civile. Eerst moet je slagen voor je theorie. Daarna krijg je een Foglio rosa, een voorlopig rijbewijs waarmee je mag oefenen. Maar er is een verschil met Nederland: rijlessen bij een rijschool zijn niet verplicht. Wie met een Foglio rosa de weg op gaat, moet rijden onder begeleiding van iemand met tien jaar rijervaring. Dat klinkt goed, maar in de praktijk betekent het meestal: een ouder, buurman of oom. En die heeft misschien wél tien jaar ervaring, maar ook tien jaar eigen gewoontes.
Leren door kopiëren
Het systeem heeft iets sympathieks: leerlingen plakken een grote “P” van Principante achterop de auto, zodat andere weggebruikers zien dat ze nog in opleiding zijn. Maar de praktijk leert iets anders: wie rijdt met een begeleider die zelf bumperkleeft, leert bumperkleven. Een oud-docent zei ooit tegen mij: “Je geeft rijles zoals je zelf rijdt.” En daar zit veel waarheid in. In Italië zie je dat terug in het verkeer: regels staan op papier, maar gedrag wordt gekopieerd.
Het verschil met Nederland
In Nederland hebben we meer structuur. Elke leerling leert bij een gecertificeerde rijinstructeur. We bouwen lessen stap voor stap op en letten niet alleen op voertuigbeheersing, maar ook op veiligheid en zelfvertrouwen. Daarbij gebruiken we begrippen als de Volgroeid Beginnend Bestuurder: iemand die na het rijbewijs nog steeds leert, maar al wél zelfstandig en verantwoord rijdt. In Italië lijkt dat idee minder aanwezig. Daar ben je na het examen meteen “klaar” en dat voel je.
Wat we er wél van kunnen leren
Eerlijk is eerlijk: Italianen hebben vaak een bewonderenswaardig gevoel voor voertuigbeheersing. Parkeren in een ruimte waar wij niet eens zouden insteken? Geen probleem. Hun verkeer vraagt om lef en souplesse. Maar waar zij snelheid en assertiviteit vooropzetten, leggen wij de nadruk op voorspelbaarheid en veiligheid. En dat verschil maakt onze rijopleiding sterk.
Tot slot
De dolce vita is heerlijk maar achter het stuur vertaalt het zich vaak in een dubbele espresso adrenaline. Leuk om te ervaren, maar geen voorbeeld om over te nemen. Neem de passie mee, geniet van het rijplezier maar laat de gewoonte om te bumperkleven en regels te negeren lekker achter in Italië.
👉 En jij? Merk jij dat leerlingen jouw rijstijl kopiëren? Hoe zorg jij ervoor dat jouw voorbeeld altijd de juiste is? Laat het me weten ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!
